ΟΙ ΑΤΡΟΜΗΤΟΙ

ΠΑΙΔΙΚΗ ΦΟΡΜΟΥΛΑ
ΜΕ ΒΙΤΑΜΙΝΗ D & Β-ΓΛΥΚΑΝΕΣ

 

 

Tο ανοσοποιητικό σύστημα αρχίζει ν’αναπτύσσεται μόνο μετά τη γέννηση και μπορεί να συγκριθεί μ’ ένα λευκό φύλλο χαρτιού όπου οι πρώτες γραμμές αρχίζουν να γράφονται κατά τη γέννηση. Τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού, το μωρό εξακολουθεί να προστατεύεται με τα αντισώματα που έχουν τροφοδοτηθεί με την κυκλοφορία του αίματος από τη μητέρα. Ωστόσο, αυτά σταδιακά εξαφανίζονται και το παιδί αρχίζει να σχηματίζει τα δικά του αντισώματα έναντι των μεμονωμένων αντιγόνων με τα οποία έρχεται σ’επαφή.

Το ανοσοποιητικό σύστημα προοδευτικά γίνεται αρκετά ισχυρό ώστε να διασφαλίζει, ότι όταν έρχεται σ’επαφή με ιογενή, βακτηριακή ή οποιαδήποτε άλλη λοίμωξη, να είναι σε θέση ν αντιδράσει σ’αυτή, να την υποστεί, αλλά να μη  υποκύψει και τελικά ν’αποκτήσει ανοσία σ’ αυτή. Η κατάσταση αλλάζει όταν υποβάλλεται σε μια κατάσταση με κάπως τροποποιημένη αντιγονική δομή, όπως για παράδειγμα με τη γρίπη, όπου το συστατικό του αντιγόνου είναι διαφορετικό κάθε χρόνο και το αντιγόνο του ιού της γρίπης είναι ελαφρώς διαφορετικό. Οπότε, αυτή η κατάσταση θα εμφανιστεί ξανά.

    

Είναι πολύ σημαντικό ο τοκετός να γίνεται φυσιολογκά, όπου η στείρα πεπτική οδός του μωρού αποικίζεται από τη φυσιολογική χλωρίδα της μητέρας όταν ταξιδεύει μέσω του καναλιού της γέννησης. Αυτό δεν ισχύει για τα μωρά που γεννιούνται με καισαρική τομή, γιατί ο αποικισμός του πεπτικού τους συστήματος δεν είναι εντελώς φυσιολογικός, οπότε η δομή της χλωρίδας είναι διαφορετική από εκείνα τα παιδιά που γεννήθηκαν φυσιολογκά, εκτός αν το παιδί θηλάσει. Τα παιδιά που γεννιούνται με καισαρική τομή και δεν θηλάσουν έχουν διαφορετική μικροβιακή χλωρίδα στον πεπτικό σωλήνα σε σύγκριση με αυτή που θα έπρεπε στην πραγματικότητα να έχουν. Αυτό συμβαίνει επειδή η πεπτική τους οδός παρουσιάζει καθυστέρηση στον αποικισμό από γαλακτοβάκιλλους, οι οποίοι θα έπρεπε να βρίσκονται ήδη εκεί υπό κανονικές συνθήκες.

 

    

Στη μήτρα, το εμβρυϊκό περιβάλλον απαιτεί από το ανοσοποιητικό σύστημα να παραμένει ανεκτικό στα μητρικά αλλοαντιγόνα. Μετά τη γέννηση, η ξαφνική τεράστια έκθεση σε περιβαλλοντικά αντιγόνα, πολλά από τα οποία προέρχονται από εντερικά βακτήρια, απαιτεί ταχεία προσαρμογή ώστε να γίνουν οι κατάλληλες ανοσολογικές αποκρίσεις για την πρώιμη ζωή.

      

Περισσότερα από 1600 γονίδια εμπλέκονται στις έμφυτες και προσαρμοστικές ανοσολογικές αποκρίσεις. Αυτά τα γονίδια έχουν μεγάλη σημασία για τη διατήρηση της ζωής σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον. Ωστόσο, το ανοσοποιητικό σύστημα είναι σχετικά ανώριμο κατά τη γέννηση και πρέπει να εξελιχθεί κατά τη διάρκεια μιας ζωής έκθεσης σε πολλαπλές ξένες προκλήσεις κατά την παιδική ηλικία. Πολλά κύτταρα και όργανα συνεργάζονται για να προστατεύσουν το σώμα.

 

     

Το έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα είναι κληρονομικό και είναι ενεργό από τη στιγμή που γεννιέται το παιδί. Όταν αυτό το σύστημα αναγνωρίσει έναν εισβολέα, κινητοποιείται αμέσως. Τα κύτταρα του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος περιβάλλουν και καλύπτουν τον εισβολέα. Ο εισβολέας σκοτώνεται μέσα στα κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος, που ονομάζονται φαγοκύτταρα.

    

Τα κύτταρα που εμπλέκονται είναι τα ουδετερόφιλα, τα μονοκύτταρα, τα μακροφάγα και τα δενδριτικά κύτταρα, τα οποία όλα αλληλεπιδρούν με το προσαρμοστικό ανοσοποιητικό σύστημα. Αυτά τα κύτταρα αναπτύσσονται και ωριμάζουν κατά τη διάρκεια της εμβρυϊκής ζωής, αλλά σε διαφορετικούς χρόνους και η λειτουργία όλων των συστατικών της έμφυτης ανοσίας είναι αδύναμη στα νεογνά σε σύγκριση με τη μετέπειτα ζωή.

     

    

Συνολικά, το έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα είναι αδρανές κατά τη γέννηση, ένα τίμημα που πιθανότατα πληρώνεται από το έμβρυο, όχι μόνο για να ανεχθεί τα μη κοινά μητρικά αντιγόνα, αλλά και για να αγνοήσει το σημαντικό στρές και την αναδιαμόρφωση που λαμβάνει χώρα κατά την ανάπτυξη.

    

    

Το επίκτητο ανοσοποιητικό σύστημα, με τη βοήθεια του έμφυτου συστήματος, παράγει αντισώματα για να προστατεύσουν το σώμα από έναν συγκεκριμένο εισβολέα. Υπάρχουν δύο είδη λεμφοκυττάρων, τα Β-λεμφοκύτταρα και τα Τ-λεμφοκύτταρα. Τα λεμφοκύτταρα ξεκινούν από τον μυελό των οστών και είτε μένουν εκεί και ωριμάζουν σε Β-λεμφοκύτταρα είτε πηγαίνουν στον θύμο αδένα για να ωριμάσουν σε Τ-λεμφοκύτταρα.

   

Τα Β-λεμφοκύτταρα εντοπίζουν τους στόχους τους, όπως η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών και οργανώνουν τις άμυνες για να τους αποκλείσουν. Τα Τ-λεμφοκύτταρα είναι οι στρατιώτες που καταστρέφουν τους εισβολείς που εντοπίζει το σύστημα πληροφοριών. Τα αντισώματα παραμένουν στο σώμα του παιδιού αλλά μπορεί να χρειαστούν αρκετές ημέρες για να σχηματιστούν. Μετά όμως την πρώτη έκθεση, το ανοσοποιητικό σύστημα θα αναγνωρίζει τον εισβολέα και θα αμύνεται εναντίον του.

    

Το επίκτητο ανοσοποιητικό σύστημα αλλάζει κατά τη διάρκεια της ζωής του παιδιού. Οι ανοσοαποκρίσεις εκπαιδεύουν το ανοσοποιητικό σύστημα του παιδιού, ώστε να παράγει αντισώματα για να το προστατεύσουν από επιβλαβείς καταστάσεις!

                         

Συνεπώς, ένα ανοσοποιητικό σύστημα που λειτουργεί καλά είναι ζωτικής σημασίας για την διατήρηση της υγείας. Με βάση τις ιδιαιτερότητες αλλά και τις ανάγκες, έχουν αναζητηθεί φυσικές ουσίες, είτε για την διατήρηση είτε για την ενίσχυση σε διάφορες περιόδους. Ως εκ τούτου, η δυνατότητα των φυσικών ουσιών να ενισχύσουν το ανοσοποιητικό σύστημα αποτελούν εδώ και καιρό αντικείμενο έρευνας. 

                   

Η έρευνα για τις β-γλυκάνες ξεκίνησε στα μέσα του περασμένου αιώνα, όταν εντοπίστηκε για πρώτη φορά η ανοσοτροποποιητική δράση τους. Αργότερα αποδείχθηκε ότι η ανοσολογική δράση προέρχεται από τις β-(1,3)-D-γλυκάνες. 

            

                      

Οι περισσότερες από τις τρέχουσες γνώσεις μας σχετικά με τα οφέλη των β-γλυκανών για την υγεία, τον υποκείμενο τρόπο δράσης τους και τη συσχέτιση με τη δομή τους, ανακαλύφθηκαν τα τελευταία 20 χρόνια. Εν τω μεταξύ, έχουν δημοσιευτεί περισσότερες από 6000 δημοσιεύσεις που διερευνούν τις ανοσοτροποποιητικές επιδράσεις των β-γλυκανών, όπως οι αντιφλεγμονώδεις ή οι αντιμικροβιακές δράσεις τους. 

                

Οι β-γλυκάνες είναι μια ετερογενής ομάδα φυσικών πολυσακχαριτών, που αποτελείται από μονομερή D-γλυκόζης συνδεδεμένα με β-γλυκοσιδικούς δεσμούς. Καθώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να μεταβολίσουν τους β-γλυκοσιδικούς δεσμούς από τις β-γλυκάνες, η διαδικασία της ζύμωσης που γίνεται απο την εντερική χλωρίδα, εμπλέκεται στα οφέλη της υγείας από τις β-γλυκάνες. Γενικά, οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνθέσουν τις β-γλυκάνες. Ως εκ τούτου, το ανοσοποιητικό σύστημα αναγνωρίζει αυτές τις ενώσεις σαν ξένες.

           

                  

                   

Το έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα ανταποκρίνεται στα εισβάλλοντα παθογόνα μέσω των υποδοχέων αναγνώρισης προτύπων, που τυπικά εκφράζονται από κύτταρα του ανοσοποιητικού συστήματος αλλά και από άλλα κύτταρα.

                

                  

                       

Οι υποδοχείς αναγνώρισης προτύπων, αναγνωρίζουν διατηρημένες μικροβιακές δομές, τα λεγόμενα μοριακά μοτίβα που σχετίζονται με τα μικρόβια, που επίσημα ονομάζονται PAMPs. Οι β-γλυκάνες θεωρούνται ως ένα από τα κύρια MAMPs για την προκαλούμενη από τους υποδοχείς αναγνώρισης προτύπων αίσθηση λοίμωξης. Μέχρι στιγμής, οι πιο σημαντικοί υποδοχείς αναγνώρισης προτύπων για τις β-γλυκάνες είναι ο υποδοχέας δεκτίνης-1, ο υποδοχέας του συμπληρώματος 3 και οι υποδοχείς toll like, που βρίσκονται σε διάφορα κύτταρα του ανοσοποιητικού, όπως τα μονοκύτταρα, τα μακροφάγα, τα δενδριτικά κύτταρα, τα ουδετερόφιλα, τα ηωσινόφιλα και τα κύτταρα φυσικοί φονείς, αλλά και σε εντερικά επιθηλιακά κύτταρα.

                                 

Η δέσμευση των β-γλυκανών με τη δεκτίνη-1 προκαλεί έναν καταρράκτη έμφυτης και προσαρμοστικής ανοσοαπόκρισης, όπως η φαγοκυττάρωση, η οξειδωτική έκρηξη και η παραγωγή κυτοκινών και χημειοκινών σε δεντριτικά κύτταρα και μακροφάγα. Mελέτες in vitro έδειξαν ότι, oι β-γλυκάνες από τον ζυμομύκητα saccharomyces cerevisiae προκαλούν ισχυρή διέγερση στα μακροφάγα και προκάλεσαν μιτογόνο δραστηριότητα σε θυμοκύτταρα μοντέλων, υποδεικνύοντας τις ανοσοδιεγερτικές επιδράσεις.

                              

Οι β-γλυκάνες προκαλούν φαγοκυτταρική δραστηριότητα, οξειδωτικές εκρήξεις και παραγωγή IL-1 σε μακροφάγα μοντέλων. Υψηλότερη φαγοκυτταρική δραστηριότητα και οξειδωτικός μεταβολισμός των ουδετερόφιλων και των μονοκυττάρων σε μοντέλα, υποδεικνύουν μια δραστηριότητα αποκατάστασης του ανοσοποιητικού από τις β-γλυκάνες.  Μελέτες in vivo και in vitro αποκάλυψαν ότι οι αδιάλυτες β-γλυκάνες φαγοκυτταρώθηκαν από δενδριτικά κύτταρα και μακροφάγα μέσω του μονοπατιού του υποδοχέα δεκτίνης-1. Το μονοπάτι αυτό είναι απαραίτητο για την ενεργοποίηση των δενδριτικών κυττάρων, τα οποία με τη σειρά τους επάγουν την απόκριση των Τ-κυττάρων και την απελευθέρωση κυτοκινών. Οι β-γλυκάνες προάγουν τη διαφοροποίηση των Τ-κυττάρων σε Th1-κύτταρα και ενισχύουν την εκκίνηση των κυτταροτοξικών Τ-λεμφοκυττάρων μέσω του μονοπατιού της δεκτίνης-1. Επιπλέον, μετά την πρόσληψη των β-γλυκανών μέσω φαγοκυττάρωσης που διεγείρεται από τη δεκτίνη-1, οι διαδικασίες αποδόμησης εντός των μακροφάγων μπορεί να καταστήσουν τις β-γλυκάνες συστημiκά διαθέσιμες.

                            

Για να μπορέσουν να ενεργοποιήσουν τον καταρράκτη του υποδοχέα της δεκτίνης-1, οι β-γλυκάνες πρέπει να συμμορφώνονται με συγκεκριμένες δομικές ιδιότητες. Oι αδιάλυτες, (1,3)-β-γλυκάνες με 1,6-β-κλάδους είναι ικανές να ενεργοποιήσουν αυτόν τον καταρράκτη. Κλινικές δοκιμές που πραγματοποιήθηκαν έχουν δείξει οτι οι β-γλυκάνες έχουν θετικές επιδράσεις στο ανοσοποιητικό σύστημα. Με βάση τις κλινικές δοκιμές η πρόσληψη των β-γλυκανών μπορεί να βοηθήσει στη βελτίωση των λειτουργιών του ανοσοποιητικού συστήματος. 

             

                            

Κάθε σύστημα του σώματος, συμπεριλαμβανομένου του ανοσοποιητικού συστήματος, περνά από ένα μεταβατικό στάδιο, κατά τη γέννηση, όταν από το προστατευμένο ενδομήτριο περιβάλλον βρίσκεται στο εξαιρετικά διαφορετικό περιβάλλον του έξω κόσμου.

                      

                 

                       

Το νεογνό εξαρτάται κυρίως από την έμφυτη ανοσία για προστασία έναντι των παθογόνων κατά τη διάρκεια αυτής της μετάβασης. Υπάρχει μια εξαρτώμενη από την ηλικία ωρίμανση της έμφυτης ανοσίας του εμβρύου και του νεογνού. Πάντα, η έμφυτη ανοσία δεν είναι πλήρως λειτουργική στα πρόωρα βρέφη. Οι δράσεις και οι επιδράσεις της βιταμίνης D, έχουν αναδειχθεί μέσα από χιλιάδες δημοσιεύσεις τοσο in vitro όσο και in vivo. Η κύρια πηγή της βιταμίνης D είναι η επιδερμική παραγωγή μετά από έκθεση στην υπεριώδη ακτινοβολία Β του ήλιου.

                      

Ιστορικά, ο Ιπποκράτης χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ηλιακό φώς για τη θεραπεία της φυματίωσης και το 1903, το Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής απονεμήθηκε στον Niels Ryberg Finsen «σε αναγνώριση της συμβολής του στη θεραπεία ασθενειών, ιδιαίτερα του δισκοειδούς λύκου (δερματική εκδοχή της φυματίωσης), με συγκεντρωμένη ακτινοβολία φωτός, με την οποίο άνοιξε μια νέα λεωφόρο για την ιατρική επιστήμη».

                 

                          

Ο μηχανισμός με τον οποίο η βιταμίνη D ενισχύει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού είναι πολύπλοκη όπως και οι ανοσοτροποποιητικές ιδιότητες της στους νεογνικούς και παιδιατρικούς πληθυσμούς. Η βιταμίνη D έχει μία πολύπλοκη επίδραση στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, ενισχύοντας την έμφυτη ανοσία ενώ ρυθμίζει προς τα κάτω την επίκτητη ανοσοαπόκριση.

                                  

                                             

Το έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα είναι μη ειδικό, υπάρχει από τη γέννηση και αντιδρά με τον ίδιο τρόπο στον ίδιο οργανισμό κάθε φορά που χρειάζεται. Το έμφυτο ανοσοποιητικό σύστημα διακρίνει τα παθογόνα με την αναγνώριση μοριακών μοτίβων που σχετίζονται με παθογόνα με τους υποδοχείς αναγνώρισης προτύπων, τους υποδοχείς Toll like. Το παθογόνο μπορεί να αντιμετωπιστεί με διάφορους τρόπους, συμπεριλαμβανομένης της φαγοκυττάρωσης, της οψωνοποίησης (καλύπτει την επιφάνεια του εισβολέα με οψωνίνες με αποτέλεσμα την ενίσχυση της  φαγοκυττάρωσης) ή της παρουσίασης του παθογόνου σε κύτταρα του επίκτητου ανοσοποιητικού συστήματος.

            

                    

Η σύνδεση των παθογόνων μικροοργανισμών με τους υποδοχείς Toll like έχει σαν αποτέλεσμα την επαγωγή ενός αντιμικροβιακού πεπτιδίου, όπως η καθελισιδίνη και αυτή η πρόσφατη σχετικά ανακάλυψη εξηγεί την “αντιβιοτική” δράση της βιταμίνης D.

                    

                

Η βιταμίνη D διεγείρει την έκφραση των γονιδίων του αντιμικροβιακού πεπτιδίου της καθελισιδίνης, που μαζί με τα γονίδια της ντεφενσίνης βήτα 2   περιέχουν στοιχεία απόκρισης στη βιταμίνη D που εκφράζονται σε πολλούς τύπους κυττάρων συμπεριλαμβανομένων των  μακροφάγων των ουδετερόφιλων κ.λ.π. Τα ουδετερόφιλα εκφράζουν λειτουργικούς υποδοχείς της βιταμίνης D και η κινητικότητα τους είναι ευαίσθητη στην κατάσταση της βιταμίνης D, όπου ελαττωματική κινητικότητα τους έχει αναφερθεί σε ασθενείς με ραχίτιδα. Η ενεργοποίηση των υποδοχέων toll like των μακροφάγων έχει σαν αποτέλεσμα την ανοδική ρύθμιση του CYP27B1, των υποδοχέων της βιταμίνης D με αποτέλεσμα την ανοδική ρύθμιση της έκφρασης του mRNA της καθελισιδίνης. Η βιταμίνη D παίζει ρόλο στη δημιουργία υπεροξειδίου στα μονοκύτταρα με αύξηση και παράταση της οξειδωτικής ικανότητας τους. Τα κύτταρα του επίκτητου ανοσοποιητικού συστήματος όπως τα Τ-λεμφοκύτταρα, τα Β-λεμφοκύτταρα και τα δενδριτικά κύτταρα εκφράζουν επίσης τα CYP27A1 και CYP27B1 μαζί με με τους υποδοχείς της βιταμίνης D αι επομένως είναι ευαίσθητα στις ανοσοτροποποιητικές επιδράσεις της βιταμίνης D. Οι υποδοχείς της βιταμίνης D εκφράζονται σε ενεργοποιημένα λεμφοκύτταρα Τ και Β και όχι σ’αυτά που είναι σε φάση ηρεμίας.

                    

                        

Πολλές μελέτες έχουν εντοπίσει εκτεταμένη ανεπάρκεια της βιταμίνης D στα παιδιά. Πολλά επιδημιολογικά δεδομένα και ένας τεράστιος όγκος δεδομένων της μεταφραστικής έρευνας υποστηρίζουν μια συσχέτιση μεταξύ της ανεπάρκειας της βιταμίνης D και του αυξημένου κινδύνου λοιμώξεων καθώς και άλλων δυσμενών καταστάσεων για την υγεία.

                     

                         

Αυτή η “αντιβιοτική” δράση της βιταμίνης D επιτελείται κυρίως μέσω της ρύθμισης προς τα πάνω των αντιμικροβιακών πεπτιδίων, ιδιαίτερα της καθελισιδίνης, η οποία όταν είναι ανεπαρκής οδηγεί σε προβλήματα έναντι βακτηρίων και μυκήτων από τη βρεφική ηλικία.

                      

                         

Η αυξημένη έρευνα για τη συσχέτιση μεταξύ της βιταμίνης D και της ανοσίας βοήθησε στην καλύτερη κατανόηση του έμφυτου ανοσοποιητικού συστήματος και των ανοσοτροποποιητικών ιδιοτήτων της βιταμίνης D εκτός του κλασικού ρόλου της στη διατήρηση της καλής υγείας των οστών. Η ανεπάρκεια της βιταμίνης D παίζει σημαντικό ρόλο σε πολλές κοινές καταστάσεις του αναπνευστικού, όπως για παράδειγμα η βρογχιολίτιδα, οι λοιμώξεις του ανώτερου και κατώτερου αναπνευστικού συστήματος κ.α.

Η βιταμίνη D ενισχύει την έμφυτη ανοσία ενώ ρυθμίζει την επίκτητη ανοσοαπόκριση. 

 

 

     ΟΙ ΑΤΡΟΜΗΤΟΙ είναι ένα συμπλήρωμα διατροφής που περιέχει 
βιταμίνη D3 και Wellmune^® 1/3-1/6 β-γλυκάνες από το ζυμομύκητα Saccharomyces cerevisiae. 

     Η βιταμίνη D συμβάλλει στη φυσιολογική λειτουργία του ανοσoποιητικού συστήματος, στη διατήρηση της φυσιολογικής λειτουργίας των μυών, καθώς και της φυσιολογικής κατάστασης των οστών και των δοντιών.  

 

 

---

Βιβλιογραφία

• Caicedo RA, Schanler RJ, Li N, Neu J. The developing intestinal ecosystem: implications for the neonate. Pediatr Res. 2005;58(4):625–8. • Rautava S, Walker WA. Commensal bacteria and epithelial cross-talk in the developing intestine. Curr Gastroenterol Rep. 2007;9(5):385–92. • Eberl G, Lochner M. The development of intestinal lymphoid tissues at the interface of self and microbiota. Mucosal Immunol. 2009;2(6):478–85.  • Steinhoff U. Who controls the crowd? New findings and old questions about the intestinal microflora. Immunol Lett. 2006;99(1):12–6. • Round JL, O'Connell RM, Mazmanian SK. Coordination of tolerogenic immune responses by the commensal microbiota. J Autoimmun. 2010;34(3): J220–5. • Wang Y, Hoenig JD, Malin KJ, et al. 16S rRNA gene-based analysis of fecal microbiota from preterm infants with and without necrotizing enterocolitis. ISME J. 2009;3(8):944–54. • Dimmitt RA, Staley EM, Chuang G, et al. Role of Postnatal Acquisition of the Intestinal Microbiome in the Early Development of Immune Function.  • J Pediatr Gastroenterol Nutr. 2010 Round JL, Mazmanian SK. Inducible Foxp3+ regulatory T-cell development by a commensal bacterium of the intestinal microbiota. Proc Natl Acad Sci U S A. 2010;107(21):12204–9. • Grönlund MM, Lehtonen OP, Eerola E, et al. Fecal microflora in healthy infants born by different methods of delivery: permanent changes in intestinal flora after cesarean delivery. J Pediatr Gastroenterol Nutr. 1999;28(1):19–25. • Dewey KG, Nommsen-Rivers LA, Heinig MJ, et al. Risk factors for suboptimal infant breastfeeding behavior, delayed onset of lactation, and excess neonatal weight loss. Pediatrics2003 ;112(3Pt1):607–19. • Mold JE, Michaëlsson J, Burt TD, et al. Maternal alloantigens promote the development of tolerogenic fetal regulatory T cells in utero. Science. 2008;322(5907):1562–5.  • Abbas AR et al. 2005 Immune response in silico (IRIS): immune-specific genes identified from a compendium of microarray expression data. Genes Immun. 6, 319 – 331. • Filias A, Theodorou GL, Mouzopoulou S, Varvarigou AA, Mantagos S, Karakantza M. 2011 Phagocytic ability of neutrophils and monocytes in neonates. BMC Pediatr. 11, 29.  • Sadeghi K, Berger A, Langgartner M, Prusa AR, Hayde M, Herkner K, Pollak A, Spittler A, Forster- Waldl E. 2007 Immaturity of infection control in preterm and term newborns is associated with impaired toll-like receptor signaling. J. Infect. Dis. 195, 296 – 302. • Willems F, Vollstedt S, Suter M. 2009 Phenotype, and function of neonatal DC. • Eur. J. Immunol. 39, 26–35.Lee YC, Lin SJ. 2013 Neonatal natural killer cell function: relevance to antiviral immune defense. Clin. Dev. Immunol. 2013, 427696. • McGreal EP, Hearne K, Spiller OB. 2012 Off to a slow start: under-development of the complement system in term newborns is more substantial following premature birth. Immunobiology 217, 176 – 186. • Zlotoff DA, Schwarz BA, Bhandoola A. 2008 The long road to the thymus: the generation, mobilization, and circulation of T-cell progenitors in mouse and man. Semin. Immunopathol. 30, 371 – 382. • Gatto D, Pfister T, Jegerlehner A, Martin SW, Kopf M, Bachmann MF. 2005 Complement receptors regulate differentiation of bone marrow plasma cell precursors expressing transcription factors Blimp-1 and XBP-1. J. Exp. Med. 201, 993 – 1005. 42. • Zinkernagel RM. 2000 On immunological memory. Phil. Trans. R. Soc. Lond. B 355, 369 – 371. • Novak M, Vetvicka V: Beta-glucans, history, and the present: immunomodulatory aspects and mechanisms of action. J Immunotoxicol 2008, 5:47–57. • Novak M, Vetvicka V: Glucans as biological response modifiers. Endocr Metab Immune Disord Drug Targets 2009, 9:67–75. • Bohn JA, BeMiller JN: (1-3)-β-D-Glucans as biological response modifiers: a review of structure-functional activity relationships. Carbohydr Polym 1995, 28(1):3–14. • Brown GD, Gordon S: Immune recognition of fungal β-glucans. Cell Microbiol 2005, 7:471–479. • Chan GC, Chan WK, Sze DM: The effects of beta-glucan on human immune and cancer cells. J Hematol Oncol 2009, 2:25. • Volman JJ, Ramakers JD, Plat J: Dietary modulation of immune function by beta-glucans. Physiol Behav 2008, 94:276–284. • Kumar H, Kawai T, Akira S: Pathogen recognition by the innate immune system. Int Rev Immunol 2011, 30:16–34. • Didierlaurent A, Simonet M, Sirard JC: Innate and acquired plasticity of the intestinal immune system. Cell Mol Life Sci 2005, 62:1285–1287.  • Brown GD, Herre J, Williams DL, Willment JA, Marshall AS, Gordon S: Dectin-1 mediates the biological effects of beta-glucans. J Exp Med 2003, 197:1119–1124. • Rice PJ, Adams EL, Ozment-Skelton T, Gonzalez AJ, Goldman MP, Lockhart BE, Barker LA, Breuel KF, Deponti WK, Kalbfleisch JH, Ensley HE, Brown GD, Gordon S, Williams DL: Oral delivery and gastrointestinal absorption of soluble glucans stimulate increased resistance to infectious challenge. J Pharmacol Exp Ther 2005, 314:1079–1086.  • Ross GD, Cain JA, Myones BL, Newman SL, Lachmann PJ: Specificity of membrane complement receptor type three (CR3) for beta-glucans. Complement 1987, 4:61–74. • Seljelid R, Bögwald J, Lundwall A: Glycan stimulation of macrophages in vitro. Exp Cell Res 1981, 131:121–129. • Suzuki I, Hashimoto K, Ohno N, Tanaka H, Yadomae T: Immunomodulation by orally administered beta-glucan in mice. Int J Immunopharmacol 1989, 11:761–769.25. • Hong F, Yan J, Baran JT, Allendorf DJ, Hansen RD, Ostroff GR, Xing PX, Cheung NK, Ross GD: Mechanism by which orally administered beta-1,3- glucans enhance the tumoricidal activity of antitumor monoclonal antibodies in murine tumor models. J Immunol 2004, 173:797–806.  • Suzuki I, Tanaka H, Kinoshita A, Oikawa S, Osawa M, Yadomae T: Effect of orally administered beta-glucan on macrophage function in mice. Int J Immunopharmacol 1990, 12:675–684. • Goodridge HS, Reyes CN, Becker CA, Katsumoto TR, Ma J, Wolf AJ, Bose N, Chan AS, Magee AS, Danielson ME, Weiss A, Vasilakos JP, Underhill DM: Activation of the innate immune receptor Dectin-1 upon formation of a ‘phagocytic synapse. Nature 2011, 472:471–475. • Wójcik R, Janowska E, Malaczewska J, Siwicki AK: Effect of β-1,3/1,6-D- glucan on the phagocytic activity and oxidative metabolism of peripheral blood granulocytes and monocytes in rats. Bull Vet Inst Pulawy 2009, 53:241–246. • Auinger A, Riede L, Bothe G, Busch R, Gruenwald J: Yeast (1,3)-(1,6)-beta-glucan helps to maintain the body’s defense against pathogens: a double-blind, randomized, placebo-controlled, multicentric study in healthy subjects. Eur J Nutr 2013. Epub ahead of print. • Graubaum H-J, Busch R, Stier H, Gruenwald J: A double-blind, randomized, placebo-controlled nutritional study using an insoluble yeast beta-glucan to improve the immune defense system. Food Nutr Sci 2012, 3:738–746. • Talbott S, Talbott J: Beta 1,3/1,6 glucan decreases upper respiratory tract infection symptoms and improves psychological well-being in moderate to highly-stressed subjects. Agro Food Industry Hi-Tech 2010, 21:21–24. • Talbott S, Talbott J, Cox D: Beta-glucan supplement reduces URTIs (Upper Respiratory Tract Infections) and improves mood state in healthy stressed subjects. FASEB J 2010, 24:922. • EFSA Panel on Dietetic Products NaAN: Scientific Opinion on the safety of ‘yeast beta-glucans as a Novel Food ingredient. EFSA J 2011, 9:2137 [2122 pp.].  Holick MF. Vitamin D deficiency. N Engl J Med 2007; 357:266-81. • Hewison M. Vitamin D and innate immunity. Curr Opin Investig Drugs 2008; 9:485-490 Masten AR. Sunlight in tuberculosis. Chest 1935; 1:8–23. • White JH. Vitamin D signaling, infectious diseases, and regulation of innate immunity. Infect Immun 2008; 76:3837-43. • Dijkstra SH, van Beek A, Janssen JW, de Vleeschouwer LH, Huysman WA, van den Akker EL. High prevalence of vitamin D deficiency in newborn infants of high-risk mothers. Arch Dis Child 2007; 92:750-3. • Lee JM, Smith JR, Philipp BL, Chen TC, Mathieu J, HolickMF. Vitamin D deficiency in a healthy group of mothers and newborn infants. Clin Pediatr (Phila) 2007; 46:42–44 • Hollis BW, Pittard WB. Evaluation of the total fetomaternal vitamin D relationships at term: evidence for racial differences. J Clin Endocrinol Metab 1984; 59:652–657 • Nicolaidou P, Hatzistamatiou Z, Papadopoulou A, Kaleyias J, Floropoulou E, Lagona E, Tsagris V, Costalos C, AntsaklisA. Low vitamin D status in mother-newborn pairs in Greece. Calcif Tissue Int 2006; 78:337–342 • Walker VP, Modlin RL. The Vitamin D Connection to Pediatric Infections and Immune Function. Pediatr Res 2009;65(5 Pt 2):106R-113R • Ginde AA, Mansbach JM, Camargo CA, Jr. Association between serum 25-hydroxyvitamin D level and upper respiratory tract infection in the Third National Health and Nutrition Examination Survey. Arch Intern Med 2009; 16:384-90 • McNally JD, Leis K, Matheson LA, Karuananyake C, Sankaran K, Rosenberg AM. Vitamin D deficiency in young children with severe acute lower respiratory infection. Pediatr Pulmonol 2009; 44:981-8. Tian M, Zhao DY, Wen GY, Shi SY. The correlation factor about respiratory syncytial virus bronchiolitis and post-bronchiolitis wheezing in infant. Zhonghua Shi Yan He Lin Chuang Bing Du Xue Za Zhi 2009; 23:371-4. • Fleming DM, Elliot AJ. Epidemic influenza and vitamin D. Epidemiol Infect 2007; 135:1091-2 • Yim S, Dhawan P, Ragunath C, Christakos S, Diamond G. Induction of cathelicidin in normal and CF bronchial epithelial cells by 1,25-dihydroxyvitamin D (3). J Cyst Fibros 2007; 6:403-10 • Roth DE, Jones AB, Prosser C, Robinson JL, Vohra S. Vitamin D receptor polymorphisms and the risk of acute lower respiratory tract infection in early childhood. J Infect Dis 2008; 197:676-80. • Adkins, B., Leclerc, C. & Marshall-Clarke, S. Neonatal adaptive immunity comes of age. Nature Rev Immunol 2004; 4:553–564. • Firth, M. A., Shewen, P. E. & Hodgins, D. C. Passive, and active components of neonatal innate immune defenses. Anim. Health Res Rev 2005; 6:143–158. • Schauber J, Dorschner RA, Coda AB, Buchau AS, Liu PT, Kiken D, et al. Injury enhances TLR2 function and antimicrobial peptide expression through a vitamin D-dependent mechanism. J Clin Invest 2007; 117:803-11. • Misawa Y, Baba A, Ito S, Tanaka M, Shiohara M. Vitamin D (3) induces expression of human cathelicidin antimicrobial peptide 18 in newborns. Int J Hematol 2009; 90:561-70. • Gombart AF, Borregaard N, Koeffler HP. Human cathelicidin antimicrobial peptide (CAMP) gene is a direct target of the vitamin D receptor and is strongly up-regulated in myeloid cells by 1,25- dihydroxyvitamin D3. FASEB J 2005; 19:1067-77. • Gerry K. Schwalfenberg; A review of the critical role of vitamin D in the functioning of the immune system and the clinical implications of vitamin D deficiency. Mol. Nutr. Food Res 2010; 54: 1–13 • Yuk JM, Shin DM, Lee HM, Yang CS, Jin HS, Kim KK, Lee ZW, Lee SH, Kim JM, Jo EK. Vitamin D3 induces autophagy in human monocytes/macrophages via cathelicidin. Cell Host Microbe 2009; 6:231-43. • Peric M, Koglin S, Ruzicka T, Schauber J. Cathelicidins: multifunctional defense molecules of the skin. Dtsch Med Wochenschr 2009; 134:35-8. • Takahashi K, Nakayama Y, Horiuchi H, Ohta T, Komoriya K, Ohmori H, Kamimura T. Human neutrophils express messenger RNA of vitamin D receptor and respond to 1alpha,25- dihydroxyvitamin D3. Immunopharmacol Immunotoxicol 2002; 24:335-47. • Lorente F, Fontan G, Jara P, Casas C, Garcia-Rodriguez MC, Ojeda JA. Defective neutrophil motility in hypovitaminosis D rickets. Acta Paediatr Scand 1976; 65:695-9. • Schwalfenberg GK. A review of the critical role of vitamin D in the functioning of the immune system and the clinical implications of vitamin D deficiency. Mol Nutr Food Res. 2011; 55:96–108.3. • Bikle DD. Vitamin D and the immune system: role in protection against bacterial infection. Curr Opin Nephrol Hypertens. 2008; 17:348–52.4. • Chen S, Sims GP, Chen XX, Gu YY, Chen S, Lipsky PE. Modulatory effects of 1,25-dihydroxyvitamin D3 on human B cell differentiation. J Immunol. 2007;179(1634–1647):1634.5. • Provvedini DM, Tsoukas CD, Deftos LJ, Manolagas SC. 1,25- Dihydroxyvitamin D3 receptors in human leukocytes. Science. 1983; 221:1181–3.