Τι είναι και πώς επηρεάζει τους ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη;

Διαβητική νευροπάθεια είναι η σταδιακή μείωση της λειτουργίας των νευρικών ινών, ως αποτέλεσμα της έκθεσης σε αυξημένα επίπεδα σακχάρου στο αίμα. Αποτελεί μία από τις σοβαρότερες επιπλοκές του σακχαρώδη διαβήτη και επηρεάζει συνήθως ενα 40% με 70% των διαβητικών ασθενών. Τα συμπτώματα ποικίλουν, από ήπιο έως σοβαρό μυρμήγκιασμα μέχρι αίσθημα καύσου στα άκρα.

Η διαβητική νευροπάθεια αποτελεί πρόκληση τόσο για τους ασθενείς οσο και τους ιατρούς.  Αυτή η διαβητική επιπλοκή επηρεάζει σοβαρά την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων, ενώ είναι πολύ δύσκολο για τους θεράποντες ιατρούς να την θεραπεύσουν αποτελεσματικά.  

Αν και η διαβητική νευροπάθεια συνήθως προκαλεί προβλήματα με τα περιφερικά νεύρα (αυτά των άκρων), μπορεί όμως να επηρεάσει οποιοδήποτε άλλο νεύρο στο σώμα.  

Μπορεί να προκαλέσει προβλήματα σε ένα μεγάλος εύρος των απαραίτητων καθημερινών δραστηριοτήτων, όπως είναι το περπάτημα, το ντύσιμο και η κατανάλωση τροφής. Ακόμη, μπορεί να προκαλέσει και πεπτικά προβλήματα.

Η διαβητική νευροπάθεια μπορεί επίσης να προκαλέσει απώλεια της αίσθησης στα χέρια και στα πόδια, κάνοντας τους ασθενείς να αγνοούν ακόμη και το ζεστό ή κρύο περιβάλλον.

---

Επιπλοκές που προκαλούνται από την αυξημένη γλυκοζυλίωση

Ένας βασικός παράγοντας που εμπλέκεται στην ανάπτυξη και στην πρόοδο της διαβητικής νευροπάθειας είναι η αυξημένη γλυκοζυλίωση, μια διαδικασία κατά την οποία η γλυκόζη και άλλα σάκχαρα αλληλοεπιδρούν με πρωτεΐνες.

Η Γλυκοζυλίωση προκαλεί τις πρωτεΐνες, σε όλο το σώμα, να γίνουν δυσλειτουργικές.

Τα δυσλειτουργικά μόρια που δημιουργούνται από την γλυκοζυλίωση ονομάζονται τελικά προϊόντα προχωρημένης γλυκοζυλίωσης (AGEs). Επειδή οι άνθρωποι με διαβήτη έχουν αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα, έχουν συνήθως επίσης υψηλότερα επίπεδα AGEs.

Αυτά τα τελικά προϊόντα της γλυκοζυλίωσης έχουν την ικανότητα να καταστρέφουν τα κύτταρα ή και να διακόψουν τη λειτουργία τους σε πολλούς ιστούς, συμπεριλαμβανομένων των νεύρων.

 

Η ζημία που γίνεται στα νεύρα από την γλυκοζυλίωση συμβαίνει μέσω δύο διαφορετικών μηχανισμών.

Πρώτον, η γλυκοζυλίωση των νευρικών πρωτεϊνών αναστέλλει τη λειτουργία τους, η οποία επηρεάζει άμεσα τη δραστηριότητα των νεύρων.

Δεύτερον, τα AGEs μπορεί να συνδεθούν με τις επιφάνειες των νευρικών κυττάρων και να προκαλέσουν μία φλεγμονώδη απόκριση, δηλαδή, περαιτέρω καταστροφή των νευρώνων.

Αυξημένα επίπεδα δραστικών μορφών οξυγόνου συμβάλλουν επίσης στο σχηματισμό AGEs.

Η φλεγμονή παίζει επίσης έναν κρίσιμο ρόλο στην διαβητική νευροπάθεια, καθώς οι άνθρωποι με διαβήτη τύπου 1 και τύπου 2 έχουν υψηλότερα επίπεδα C-αντιδρώσας πρωτεΐνης και (TNF-α). Πρόκειται για δύο χημικές ουσίες που εμπλέκονται στην φλεγμονώδη απόκριση. Τα υψηλότερα επίπεδα της TNF-α σχετίζονται με την εμφάνιση της διαβητικής νευροπάθειας.

Αυτές οι διαφορετικές προ-φλεγμονώδεις χημικές ουσίες οδηγούν στην αύξηση των μακροφάγων κυττάρων, γύρω από τα νεύρα.

Αυτά τα μακροφάγα κύτταρα συμβάλλουν στην νευροπάθεια με διάφορους μηχανισμούς, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής δραστικών μορφών οξυγόνου και ενζύμων που διασπούν την μυέλινη, η οποία είναι μια πρωτεΐνη που σχηματίζει ένα προστατευτικό επίχρισμα γύρω από τα νεύρα.

 

 

Αυξημένα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα προκαλούν επίσης αγγειακή δυσλειτουργία, οδηγώντας σε προβλήματα του κυκλοφορικού. Τα υψηλά επίπεδα γλυκόζης ενεργοποιούν μια πρωτεΐνη που ονομάζεται κινάση πρωτεΐνης C και η οποία προκαλεί την συστολή των αιμοφόρων αγγείων.  

Αυτή η αγγειοσύσπαση θα οδηγήσει σε μειωμένη ροή αίματος προς τους νευρώνες.   

Τα αιμοφόρα αγγεία καταστρέφονται από τα AGEs, με περαιτέρω διατάραξη της ροής του αίματος. Αυτή η εξασθενημένη ροή του αίματος προς νευρώνες τους στερεί το οξυγόνο, επίσης γνωστή ως ισχαιμία. Η στέρηση οξυγόνου μπορεί να βλάψει και να καταστρέψει τους νευρώνες.  

Το λιποϊκό οξύ και η μπενφοθειαμίνη είναι δυο εγκεκριμένες θεραπείες για την διαβητική νευροπάθεια στη Γερμανία, την Αμερική και την Ιαπωνία.  

Επιπρόσθετα, φαίνεται ότι το λιποϊκό οξύ και η μπενφοθειαμίνη μπορούν να επηρεάσουν θετικά το μεταβολισμό της γλυκόζης σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη.  

Σημαντικοί μηχανισμοί με τους οποίους το λιποϊκό οξύ και η μπενφοθειαμίνη βοηθούν στην καταπολέμηση της διαβητικής νευροπάθειας, περιλαμβάνουν:  

1.    αναστολή της γλυκοζυλίωσης και κατά συνέπεια της φλεγμονής

2.    Προστασία από οξειδωτικές βλάβες

3.    Βελτίωση της ροής του αίματος στα νεύρα, επιτρέποντας τους να χρησιμοποιούν την ενέργεια πιο αποτελεσματικά